Arabowie Zachodu

Twórca filmu, pochodzi z mieszanej, duńsko-palestyńskiej rodziny. Jego ojciec, związany z palestyńskim ruchem oporu, był jednym z pierwszych imigrantów z Bliskiego Wschodu, którzy osiedlili się w Danii w latach 70. ubiegłego wieku. Naznaczony wojennymi przeżyciami, zamienił życie swoich bliskich w koszmar. Syn, pragnąc się do niego, postanawia przekopać się przez rodzinne archiwa i zrozumieć traumę ciążącą nad rodziną. Ze skrawków materiałów video, nagrywanych w ukryciu rozmów, pełnych pasji wyznań, wyłania się przerażający i fascynujący jednocześnie portret zaklętego kręgu przemocy, bliskości i nieumiejętności wyrażania własnych uczuć. To świat, w którym niczego nie można być pewnym – czułość zmienia się błyskawicznie w agresję, sielskie sceny podszyte są trwającym dekady konfliktem.

Film balansuje na granicy intymności i podglądactwa, miejscami szokuje otwartością w pokazywaniu przemocy. Jest jednocześnie zapisem potęgi rodzinnych więzów, których nigdy nie można do końca zerwać. To także pozbawiony politycznej poprawności zapis spotkania bliskowschodniej i duńskiej mentalności.

Film jest zrealizowany w błyskotliwy formalnie sposób, pełen zaskakujących pomysłów i fabularnych wstawek. Powstawał przez ponad 12 lat. Reżyser, na co dzień realizujący kino akcji, w brawurowy sposób żongluje stylami. Ocierając się o ekshibicjonizm, stworzył uniwersalną opowieść o przemocy i (auto)agresji. Jako świadomy twórca dokonał swoistej autoterapii przy użyciu filmu, umiejętnie balansując na granicy rozpaczy i nadziei.