Narcissister. Królowa performansu

Czarnoskóra kobieta, ubrana jedynie w stringi, buty na obcasie, perukę i maskę lalki, próbuje wejść do buzi gigantycznej sztucznej głowy. W następnej scenie przedziera się przez jamę ustną, gardło, przełyk, żołądek, jelito cienkie…, by za chwilę, gdy oczom widzów jawi się wielka sztuczna wypięta pupa, wydostać się na świat w brązowym kokonie. Proszę państwa, oto artystka Narcissister! Tworzy kontrowersyjne performanse, ale w zasadzie nigdy nie pokazuje twarzy. Jej znakiem rozpoznawczym jest maska, pod którą często kryje się kolejna maska.

Paradoksalnie w swoim autobiograficznym filmie dokumentalnym, chce odsłonić siebie przy jednoczesnym zachowaniu anonimowości. Opowiada więc nie tyle o udziale w amerykańskim „Mam talent”, czy byciu przez tydzień dziewczyną Marilyna Mansona, ale o swojej rodzinie, a zwłaszcza matce oraz wpływie, jaki miała na życie artystki. Okazuje się, że każda figura jej cielesnych performensów znajduje źródło np. w chorobach matki. Gdy zwraca się do nas zza kadru, przetykając filmy z archiwów domowych zapisami awangardowego porno, które uprawia na scenie, kategorie takie jak „obsceniczność” czy „prowokacja” wydają się zbyt prostackie wobec złożoności przekazu Narcissister.