Sztuka zbierania

Odkąd sięga pamięcią, reżyserka Digna Sinke gromadzi przedmioty. Jako dziecko zbierała do puszki po herbacie swoje skarby: bransoletkę z kurzych kostek, opakowanie na brzytwy, buty Eskimosa. Wszystkie ożywają dziś, gdy pokazuje je przed kamerą, przypominając sobie dawne historie. Podobnie ożywia się matka Digny, 92-letnia staruszka, dla której widok i dotyk przedmiotów z młodości przywołuje minione czasy. Tak jak koronkowe rękawiczki, które miała na sobie tylko raz w życiu podczas dnia ślubu.

Jednocześnie każda z tych protez pamięci waży i zajmuje przestrzeń, a z czasem usidla w jednym miejscu, uniemożliwiając mobilność. Tak przynajmniej twierdzą minimaliści, którzy wszystkie swoje rzeczy są w stanie spakować do jednego plecaka. Dla nich brak ciężaru posiadanych rzeczy jest drogą do wolności, ucieczką przed kapitalistycznym materializmem. Syllogomania, patologiczne zbieractwo, kolekcjonerstwo czy po prostu więź z rzeczami? Jakie znaczenie dla naszego życia mają przedmioty? Film jest esejem, który poprzez wywiady z ludźmi i osobiste historie bada właściwy ciężar przedmiotu.