Camorra

Działalność pisarska i publicystyczna Roberto Saviano, a także filmy na niej oparte, jak pełnometrażowa „Gomorra” Matteo Garrone, serialowa „Gomorra”, czy znany publiczności festiwalowej „Robinù” Michele’a Santoro od wielu lat zgłębiają temat neapolitańskiej mafii. Czy kolejne dzieło o piekle Neapolu wnosi coś nowego do tematu? Francesco Patierno sięgnął po zupełnie inny materiał, w większości niepokazywane archiwalne taśmy filmowe włoskiej telewizji Rei i to ich niepowtarzalny klimat oraz uderzający autentyzm uczynił podstawą swojej opowieści.

Historia sięga lat 60. ubiegłego wieku, kiedy to zorganizowana przestępczość w Neapolu, skupiona na drobnych kradzieżach i handlu papierosami, podporządkowana była sycylijskiej mafii aż do nadejścia Raffaele Cutolo, który zjednoczył wiele klanów w jedną zbrojną i ekonomiczną organizację. O ile już Saviano zdemontował romantyczny wizerunek mafii, pokazał, że nie ma tu miejsca na przyjaźń, lojalność czy honor, o tyle Patierno uwypukla tło mafijnych porachunków. Pokazuje autentyczne twarze i gesty, sceny targowe i kawiarniane, zwykłych mieszkańców, historyczny Neapol z jego biedą i żywotnością, brudem i niegasnącą urodą. Ukazuje sceny zbrodni i rozmowy z jej sprawcami, w tym wywiad z Raffaelem Cutolo. Potwierdzając zdanie, że jeden obraz jest wart więcej niż 1000 słów, portretuje gangstera jedną sceną beztroskiej radości na wzmiankę o 60 zamordowanych neapolitańczykach.